Artykuły

Powieź można określić jako zbiór włókien kolagenowych,wchodzący w skład tkanki łącznej i jest określana jako część tkanek miękkich.

Aby zrozumieć jak wykonuje się masaż tkanek głębokich należy zapoznać się przede wszystkim z budową powięzi.

BUDOWA POWIĘZI:

Każdy mięsień otoczony jest omięsną. Omięsna dzieli się na pęczki włókien, a wewnątrz każdego pęczka włókno mięśniowe otoczone jest śródmięsną. Omięsna ma funkcje ochronną przed nadmiernym rozciąganiem. Okazuje się, że mechanizm jej działania jest zaburzony po zabiegach chirurgicznych czy przy uszkodzeniach w okolicy mięśnia. Upośledzenia funkcjonowanie mięśnia może prowadzić do dalszych dysfunkcji. Śródmięsna jest strukturą, która łatwo ulega rozciąganiu. Grubość i szerokość powięzi zależy od obciążeń, którym jest poddawana. Powięź jest nieustannie przebudowywana i przebieg włókien może zmienić się niekorzystnie np. wymuszona pozycja ciała - przez pracę w jednej pozycji. Dochodzi do pogrubienia powięzi i zmiany ułożenia włókien. To zwiększa ryzyko rozerwania ciągłości powięzi. Dochodzi do uwalniania fibronektyny. Fibronektyna to neuroprzekaźnik. Gdy dany rejon jet przeciążony następuje wyrzut kolagenu, żeby wspomóc organizm przy obciążeniu. Dochodzi do pogrubienia powięzi co sprzyja urazom.

CEL:

• zlikwidowanie napięć w układzie mięśniowo powięziowo więzadłowym, a przede wszystkim rozluźnienie i przywrócenie tkankom miękkim swoich funkcji tj. prawidłowa długość, elastyczność, sprężystość.

GŁÓWNE ZASADY:

• nie ma utartego schematu postępowania – głównie dlatego, że każdy pacjent jest inny,

• terapeuta musi być cierpliwy, rozluźniony, spokojny, aby terapia była skuteczna, a zarazem żeby pacjent mógł się czuć swobodnie,

• znajomość anatomii to podstawa,

• wywiad i ocena wizualna ciała oraz testy funkcjonalne – szukamy przyczyn schorzenia, bólu, patrzymy uważnie jak porusza się pacjent, pomoże to nam określić skale problemu i szybko przystąpić do terapii,

• badanie palpacyjne struktur – które tkanki są bardziej lub mniej napięte,

• kontrola bólu – terapeuta musi kontrolować i dostosowywać siłę bodźców do danego pacjenta, nie należy przesadzać z siłą,

• bez środków poślizgowych – pracujemy na tkankach, a nie z tkankami, co przy środku poślizgowym typu oliwka skutkowałoby pracą z tkanką.

• pracujemy pod kątem do tkanki co skutkuje lepszą współpracą tkanki i terapeuty. Nacisk pod kątem jest bardziej komfortowy dla pacjenta.

• Do opracowania tkanek miękkich używamy głównie swoich rąk. Jako narzędzie do terapii korzystamy z przedramienia, pięści, palców II i III dłoni oraz łokcia. Stosujemy głównie w zależności od rozmiaru tkanki i budowy.

TECHNIKI:

• kompresja niedokrwienna – jest to technika, którą pracuje się tak samo jak na punktach spustowych wywołując prostopadły nacisk.

• rozcieranie poprzeczne – głównie przy pracy z bliznami i zrostami.

• technika wydłużająca – od tego zaczyna się terapię. Wykonuję się ją wzdłuż przebiegu włókien mięśniowych, czasami w kierunku przeciwnym do rozciągania tkanek.

• dekompresja stawów – tzw. trakcja wraz z techniką wydłużającą w celu powiększenia przestrzeni stawowej

• technika ugniatania, przełamywania – na długich mięśniach

• technika zablokuj i rozciągnij – wykonuje się tam gdzie napięcie mięśniowe jest wzmożone

• technika odciągnięcia tkanki od innych struktur – najlżejsza z technik

ILOŚĆ ZABIEGÓW W SERII:

• od 6 do 10 zabiegów, ale nie ma reguły. Każdy pacjent jest inny.

Powyższe opisy mają charakter informacyjny i nie zastępują wizyty u lekarza. Jeżeli czujesz, że coś jest nie tak z Twoim zdrowiem udaj się do lekarza.